(πάλι χωρίς κόμμα..)

Πώλυ και Λεονόρ #2

Θυμάσαι? Εγώ θυμάμαι..δεν ξέχασα ποτέ....πώς θα μπορούσα? Θυμάσαι την πρώτη μας συνάντηση? Σε ένα νυχτερινό μαγαζί ήταν. Γιορτή. Όχι δική μας..Αλλά κόσμος πολύς..και μπήκες εσύ..Έλαμπες..Έλαμπες όπως ο ήλιος.και ζέσταινες το ίδιο...σα να ήθελα να ξαπλώσω στην παραλία και να αφεθώ γυμνή..Η νιότη κι η ομορφιά όλη σ΄ενα χαμόγελο.Τότε μόνο για άλλους..και μετά….ένα βλέμμα….Τι βλέμμα θεέ μου…Σαν τους κάβους από ένα καράβι που πετιούνται και δένουν στη στεριά…Τεντωμένη τρομερή δύναμη...Τα μάτια σου στα μάτια μου πλέον ...και σε έδειξα..με το χέρι μου..με το δείκτη μου..και ξέρεις ότι μια γυναίκα δεν τα κάνει αυτά…περιμένει…αλλά είναι σα να ήταν αμοιβαίο..και τότε ήταν που πρωτοχαμογέλασες μόνο για μένα….Και ήρθες...Πώς θα μπορούσες να μην έρθεις? Αφού ήσουν δικός μου.. από τότε που ήρθες σ’αυτόν τον κόσμο ήσουν δικός μου...κι ας πίστεψαν οι γονείς σου άλλα..και μιλήσαμε…και δε θυμάμαι τι είπαμε..ούτε το όνομά σου δε θυμόμουν ύστερα από λίγο …κι ας είχαμε συστηθεί..δεν είχαν σημασία οι λέξεις τότε..καθόλου..με της φωνής σου τον ήχο τρεφόμουν… Απαλός και γλυκός σα μουσικής από εκείνα τα παιχνίδια που κρέμονται πάνω από μια κούνια μωρού…και δε χόρταινα…κι έτρεμα θυμάμαι…αλλά η φωνή σου με έκανε σιγά σιγά να κλείνω τα μάτια…και να σ’ ακούω… σα μωράκι…ασφαλές και ζεστό.. τι έλεγες?...κι ας είχε φασαρία γύρω…κι η ανάσα σου στο αυτί μου..επίτηδες το έκανες...ε? και μου έπεσε το ποτό όταν φύσηξες μια λέξη ζεστά μέσα του.. είχα ανατριχιάσει ολόκληρη..και μου έφερες άλλο...κι απομάκρυνες άκομψα με το πόδι τα σπασμένα γυαλιά για να μην πληγωθώ..Θυμάσαι? και μιλούσαμε ..και ‘κει ήταν που τέλειωσες το παρελθόν μου για μένα και μου ΄δωσες ένα καινούριο χαρτί να γράψω..ή πλάκα να χαράξω..αναντίρρητα….αδιόρθωτα ..στους αιώνες των αιώνων..και πήγα στην τουαλέττα και χώρισα τότε…εσύ μου έδειξες πως όλα τα πριν ήτανε λάθος..και το πρώην πριν μου… περισσότερο..κι έκλαψα για το χαμό του παρελθόντος..αλλά κυρίως για το λάθος μου…και με είδες…θυμάσαι?..και μετά σου είπα ότι έπρεπε να φύγω…και συγκατένευσες…χωρίς να ξέρεις το γιατί..γιατί ήταν αρκετά για ένα βράδυ..για μια μέρα…για όλη τη ζωή….είμαι και κοριτσάκι….πάντα θα ‘μαι..και στο υπέρτατο γήρας μου θα είμαι ακόμα….για σένα…και τότε ήταν που σου ζήτησα..στον αποχαιρετισμό μας..να με πάρεις αγκαλιά..όχι να φιληθούμε..και το έκανες..και χάθηκα σφιχτά δεμένη από το πεπρωμένο μου…σε μύριζα…σου χάιδεψα λίγο τα μαλλιά…και στα έπιασα.. και στα τράβηξα…αναστέναξα κι έβγαλα όλο το πριν στο λαμπερό σου παρόν...κι ένιωσα ότι θέλω να με κρατάς αγκαλιά για πάντα….Θυμάσαι?