(2/2) "Θέλεις να σ' επιδείξω?" Αυτή είναι η κύρια και διαρκής ερώτηση, με την απάντηση συνήθως καταφατική. "Καμμία δεν μπορεί να αντισταθεί στο φακό", έτσι μου είχε πει ένας φίλος φωτογράφος, συμπατριώτης από τη γενέτειρα, πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, έπρεπε να κάνει μια εργασία με κάτι πορτρέτα θυμάμαι, ναι του είχα πει κι εγώ, δεν ενέχει σεξισμό το θέμα σκέφτομαι πια, μου το είχε ζητήσει κι αλήθεια δεν ειχα βρει λόγο να του πω όχι, με είχε βγάλει κάποιες φωτογραφίες, με φιλμ και αρνητικά, ασπρόμαυρο θυμάμαι έπρεπε να δουλέψει ή κάτι άλλο πιο περίεργο, όταν κάποια στιγμή μετά μου τις έδειξε δε μου είχα(ν) αρέσει, το χρώμα τους έπαιζε μεταξύ μαύρου άσπρου κίτρινου και υποκόκκινου, υπάρχει άραγε κάτι τέτοιο?, "Όλες λατρεύουν να είναι το αντικείμενο του φακού", επέμενε κι έλεγε σε κείνη τη φωτογράφηση καθώς μιλούσαμε για γυναίκες και για μια πιο συγκεκριμένα, του άρεσε πολύ, κι αν δεν την είχε φωτογραφήσει ήδη είμαι σίγουρος πως θα το κατάφερνε, εγώ είχα ήδη την ιστορία μου μαζί της, δεν απάντησα κάτι, συμφώνησα σιωπηρά, αν και μέσα μου ήλπιζα να κάνει λάθος, ήμουν τουλάχιστον βέβαιος ότι υπερβάλλει, πόσο δύσκολο είναι τελικά για μια γυναίκα να διαγνώσει ότι το να "δει το πουλάκι" είναι τόσο βγαλμένο από κάμερες όσο κι από παντελόνια?, καταραμένη ματαιοδοξία, είναι υπέροχο να είσαι το αντικείμενο του πόθου ή να πλανάσαι ότι είσαι, είναι όντως υπέροχο, συμφωνώ, κι άντε να αρνηθείς ότι μπορεί και να εξασφαλίζεις εισιτήριο στην αθανασία, "βγάλε, βγάλε με κι άλλη μία", "ναι, ναι, και τώρα το κεφάλι σου έτσι πίσω, ρίξε τα μαλλάκια κάπως πιο..., το χέρι έτσι λίγο, ναι, ναι, έτσι, τέλεια"..

Δε θυμάμαι τί ώρα ήταν, άρχιζε πάντως να είναι αργά, είχαμε αράξει όλοι στο σαλόνι-επέκταση του δωματίου της Ηλέκτρας, είχα βγάλει και το κομμάτι ξύλου εν είδει πόρτας το οποίο δεν πήρε ποτέ μεντεσέδες και χερούλι, είχα κάνει τόσο ακριβή δουλειά με τη μέτρηση των διαστάσεων, που όταν το τοποθέτησα μπήκε με τη γλυκειά πίεση της ολοκλήρωσης ενός παζλ, έδινε και την ψευδαίσθηση τοίχου, κι η Ηλέκτρα το αγάπησε, βγαλμένη κι η πόρτα λοιπόν, ο χώρος μας έδειχνε πραγματικά σαν κανονικό σπίτι, καθισμένοι στο σαλόνι εγώ, η Ηλέκτρα κι η Κumiko, όπου να 'ναι έφταναν κι οι άλλοι, ένταση μεταξύ τους και κουβέντες χαζές, τεταμένες, η δικιά μας δεν είχε δίκιο, έπασχε από το σύνδρομο "μου έχεις περάσει και θέλω να εξαφανιστείς", κάθισε κι η Kumiko σε μια γωνιά στο πάτωμα κι άρχισε να κλαίει, κουδούνι, σταματάει προς στιγμήν κι ο θρήνος, μπαίνουν η Στερλίνα με το Xavier, έφεραν και μπύρες, πίναμε κι αρχίσαμε να υπάρχουμε σαν παρέα, αλλά τα αγγλικά που τα είχαμε όλοι σα γλώσσα και που έπρεπε να μιλιούνται καθώς η Kumiko δεν τα 'ξερε τα φραντσέζικα, μόνος μου τα πάλεψα λίγο, αλλά δεν κράτησε, την είπε κι η Κumiko στην Ηλέκτρα που με τη σειρά της έσταξε φαρμάκι, έφυγε και ξανάρχισε να κλαίει στο χωρίς πόρτα δωμάτιό μου, στο πάτωμα κάτω από το παράθυρο, δεν είχαμε οπτική επαφή, αλλά το κλάμα έγινε γοερό, ηχηρά παρόν, δε χωρούσε ουδεμία αμφιβολία για το τί συνέβαινε δίπλα ενώ η καλλιτεχνική συζήτηση μαινόταν, τρέλλα, και με τί project ασχολείσαι?. και για πες μας τι έχεις κάνει μέχρι τώρα?, α ναι, τις έχεις εδώ?, για δείξε μας, σιωπηρή συμφωνία να αγνοούνται οι λυγμοί, "βοήθεια, βοήθεια" φώναζε άηχα κάποιος, κι εγώ?, ήχοι μιας καρδιάς που έσπαγε, πήγε η Στερλίνα τελικά, έδωσε λίγη προσοχή και συμβουλές, να 'ναι καλά, ο Xavier άνοιξε το σακίδιο κι άρχισε να βγάζει τα φώτα του, έυκαμπτοι πλαστικοί διάφανοι σωλήνες με μικρά λαμπάκια μέσα τους, τρεις διαφορετικοί, τρία διαφορετικά χρώματα τα λαμπάκια, μωβ, πράσινο και κόκκινο, τα έβαζε ο φωτογραφούμενος πάνω του, τα τύλιγε και τα κουνούσε, το εφέ στις φωτογραφίες που μας είχε δείξει φαινόταν ωραίο, ο προηγούμενος που είχε δεχτεί να φωτογραφηθεί ήταν ένας τύπος, πού τον είχε βρει?. δεν μπορείς να έχεις κι επιλογές αν δεν έχεις budget, τα ΄παμε, ο οποίος είχε φετίχ με spandex, με κολλητές στολές υπερ-ηρώων, είδαμε έναν kinky spiderman, έναν kinky flash, τυλιγμένους στα χρωματιστά φώτα του Μεξικάνου, φωτογραφίες ενός καραφλού τύπου που σα να διαφήμιζε πάρτυ S&M - ελάτε να κάνουμε όλον τον κόσμο πνιγηρά κολλητό και κολλώδη και σφίξατε πιο πολύ σας παρακαλώ, μου δίνετε και μια με το μαστίγιο? - , έπαψε κι η Kumiko μετά τη Στερλίνα, το πήρε τελικά απόφαση να φύγει, με αξιοπρέπεια μάζεψε τα πράγματα και τα δάκρυα με το μανίκι, θα πήγαινε σε μια από τις κοπέλες που πίναμε μαζί εκείνες τις ελαφρύτατες μαργαρίτες, έφευγε και δεν ήξερα τί να πω, μείνε. αντίο, τα λέμε, είπα ένα γεια, ανάσανε μετά το γδούπο της εξώπορτας η συνωμοτικά απάνθρωπη ομάδα, που ανεμπόδιστα πλέον ασχολείται με την τέχνη, με το Χαβιέ και τους εαυτούς της, ξεδιπλώθηκαν τα καλώδια, έγιναν οι επιλογές βάσει προτιμήσεων, πρώτα τα κορίτσια, σε μένα έμεινε το μωβ, αυτό ήθελα ούτως η άλλως, μια αγάπη είχε πεθάνει, ταιριαστό, ήρθε μετά από ώρα κι η σειρά μου, με ρώτησε αν έχω costume, του είπα ότι έχω ένα κανονικό, απ' αυτά που φοράει ο κόσμος για δουλειά ή για κάτι κοινωνικά επίσημο, όχι υπέρ-ήρωα, γούσταρε, πήγα το φόρεσα, στο σαλόνι με ήθελε, του είπα όχι και αντιπρότεινα την τουαλέττα, όχι στο μπάνιο με μπανιέρα, νιπτήρα και μπιντέ, στο άλλο χωριστό δωματιάκι με τη λεκάνη μόνο, ξεκάθαρα πράματα, σ' αυτό το ταγμένο στην κατάποση των ακαθαρσιών, εκεί του είπα, του άρεσε πολύ η ιδέα., κάθισα στη λεκάνη, φόρεσα τα φώτα μου, μου έφεραν κι ένα τσιγάρο "τύπου μπάφος" που έλεγε κι ο Πάνος Σόμπολος, μεγαλοπρεπές, μεγαλύτερη αντίθεση έτσι μου είπε, really? σκέφτηκα. άρχισε να απαθανατίζει, έλα να το κάνουμε πιο σωστά μου είπε, αποκλείσαμε τις κοπέλες που έρχονταν και έριχναν καμιά ματιά, καθώς σκέφτηκα πως είχε δίκιο, κατέβασα παντελόνι και σώβρακο, ή το κάνουμε σωστά ή δεν το κάνουμε, πέος και όρχεις να κρέμονται εκεί κάτω, όπως και συνήθως συμβαίνει δηλαδή, καθημερινώς, τώρα φώτα να κουνιούνται, να τα κουνάω για το εφέ, κοστούμι-τσιγάρο-γεννητικά όργανα στο σκότος (ήλπιζα) και κλικ πολλά, άπειρα, ποιος ξέρει?, κάτι καλό μπορεί να βγει, για το project ρε γαμώτο...

Είχα γδυθεί του επισήμου κι είχα ντυθεί τα πρόχειρά μου, έκλεισα και την ξύλινη φλούδα πόρτας - τοίχου, γιατί μέσα η κατάσταση σοβάρευε, η προσπάθεια του φωτογράφου να πείσει τα κορίτσια να τολμήσουν κάτι πιο σέξυ, πιο γυμνό είχε ενταθεί, ήξερα, άκουσα?, ότι χρησιμοποίησε το δικό μου κατέβασμα του παντελονιού στη λεκάνη για να προκαλέσει παρόμοιες αντιδράσεις, "αφήστε με να σας τραβήξω φωτογραφίες που θα προκαλούν τον κόσμο να τραβήξει κάτι άλλο, κι εμένα τον ίδιο πρωτίστως", σαν να διάβαζα τη σκέψη του καλλιτέχνη, πολλή προσπάθεια, πολλή κουβέντα, στο αποκομμένο από το δωμάτιό μου σαλόνι, δεν ευοδόθηκε όμως, δεν ενέδωσαν τα κορίτσια μας, ούτε ξέρω πόσο κοντά έφτασαν, άντε μέχρι μπλούζα, να φαίνεται ο στηθοδεσμάκος και λίγη παραπάνω σάρκα, χάρηκα πάντως, θέλουν κι άλλο τα κορμιά σου να γίνουν γυμνά, μικροσκοπικέ Μεξικάνε, με κάλεσαν μετά κι επίσημα μέσα, είπαμε τα γεια μας, ήπιαμε τις καληνύχτες μας, μου είπε η Στερλίνα να τη συνοδεύσω μέχρι τη στάση του noctilien, ο Xavier είχε βρει να κάνει couch-surfing σε άλλο σπίτι, κερδισμένος έφευγε απλά όχι με το τρόπαιο που αληθινά επιθυμούσε, θέλεις να δεις έτσι λίγο τις φωτογραφίες σου?, με ρώτησε, όχι, του απάντησα, όταν τις δεις και θεωρήσεις ότι αξίζει κάποια τον κόπο, στείλε στο mail μου, το έχει η Στερλίνα, εντάξει μου είπε, πάνε μήνες μέχρι σήμερα και δεν πήρα ποτέ κάτι, βγήκαμε από το διαμέρισμα, στην πόρτα του ασανσέρ του δεκάτου ορόφου που περιμέναμε καρτερικά την αργή άφιξη, έβγαλε από την τσέπη του ένα κλειδί, χάραξε έξι γράμματα, κεφαλαία, στα μεξικάνικα μας είπε σήμαινε "γαμώ-πολύ καλή φάση", κάτι τέτοιο, έκλεισε η πόρτα παίρνοντάς μας κάτω, κι ακόμα το ένα μεταλλικό της φύλλο στο δέκατο έχει χαραγμένο παιδιάστικα, καταστροφικά ανεξίτηλα μια ολόκληρη μέρα, μια νύχτα και μια φιλοσοφία ζωής : AHUEVO .

Ahuevo (1/2)

Couch Surfing..Δεν είχα ιδέα τι σημαίνει, περί τίνος πρόκειται, λογικό, αφού αγνοούσα την ύπαρξή του, λίγο μετά νόμιζα ότι αυτοί που το κάνουν λέγονται couch crashers, μικρή διαφορά ίσως, το ίδιο πράμα, είναι λοιπόν ομάδα στο διαδίκτυο από ανθρώπους που ταξιδεύουν από οπουδήποτε και στον εκάστοτε προορισμό τους θέλουν να φιλοξενηθούν στον καναπέ κάποιου κι άλλοι οι οποίοι έχουν δηλώσει πρόθυμοι να αναλάβουν τη φιλοξενία, η οποία πρσφέρει στον Καλό Σαμαρίτη την ευκαιρία να βάλει σπίτι του για λίγες μέρες, άλλες φάτσες άλλες γλώσσες κι άλλες νοοτροπίες, η επιλογή αποδοχής είναι στο χέρι του καναπούχου, χωρίς να αποκλείουμε βεβαίως και τη δυνατότητα ενός φλερτ, κάτι πικάντικου, κάνω την καλή μου πράξη αλλά ποτέ δεν ξέρεις, ο δαίμων της σάρκας παραμονεύει, έχω μια φίλη λοιπόν, τη Στερλίνα, μέλος, που δέχεται, ή δεχόταν, έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά, κόσμο, εγώ γνώρισα τρεις άντρες, τρία αρσενικά τέλος πάντων, που φιλοξενήθηκαν, ο πρώτος ήταν από το Ώστιν του Τέξας, ταινία ήθελε να κάνει, low budget, μου έδειξε και ένα videoclip που είχε κάνει για μια θεατρική/χορευτική ομάδα στη Νέα Υόρκη, έπαιζε με το slow motion, πολύ καλό ομολογουμένως, τουλάχιστον σαν εκτίμηση αδαούς αυτό έχω να πω, την πρωταγωνίστρια της ταινίας που θα έκανε την είχε βρει, μια Γαλλίδα, αλλά εντωμεταξύ είχε γνωρίσει μια άλλη, κι οι δυο από θεατρικές σχολές, πεθαίνουν μου είπε να γίνουν πρωταγωνίστριες, κι ήταν διχασμένος και δεν ήξερε τι να κάνει, μάλλον θα έπρεπε να κάνει σεξ και με την άλλη φαντάζομαι, ο δεύτερος ήταν ένας Ιταλός φωτογράφος, δε θυμάμαι πόλη, η Στερλίνα και η Ηλέκτρα τον έβαλαν να τις βγάζει φωτογραφίες, κυρίως η Ηλέκτρα, που έπρεπε εκείνη την περίοδο να ετοιμάσει το cv/dossier της και τις ήθελε πιο επαγγελματικές, κι ο τρίτος ήταν ένας Μεξικάνος φωτογράφος, ο οποίος μένει πιο νότια, στη Λυών, κι ο οποίος ήθελε μοντέλα, γυναίκες κατά προτίμηση, αλλά και τι να κάνει, χωρίς πληρωμή δεν τίθεται και θέμα επιλογής, μιας μικρής διαλογής ίσως, και μας έχει ενημερώσει επ' αυτού η Στερλίνα, εγώ συγκατοικώ με την Ηλέκτρα εκείνη την περίοδο, κι έχουμε πει από το μεσημέρι, ότι το βράδυ, Σάββατο, θα ερχόταν στο σπίτι μας, μαζί με το Μεξικάνο κάτοικο Λυών couch surfer της, Xavier το όνομά του, το θυμήθηκα, για να μας πει το project του και να μας βγάλει φωτογραφίες, ας έρθει το παλικάρι, κρασί είχαμε, όλα cool κι όλα για την τέχνη......

Η Ηλέκτρα έχει αρκετές φίλες λεσβίες, gay δηλαδή, μια άλλη κολλητή της μολονότι μια ζωή straight, είχε κάνει πρόσφατα σχέση με γυναίκα και κανείς δεν το περίμενε, κι αυτή μόλις είχε βγει από μια ταραχώδη σχέση με ένα Γάλλο, μαύρο, όταν το είχε εκμυστηρευτεί στη μάνα της λίγο να πάθει συγκοπή από την ταραχή της, αξεπέραστη η ντροπή μάλλον (μάνα ελληνικής κωμόπολης γαρ), τέλειωσαν όλα όμως όταν ο θυμωμένος Αφρικανός τη αρχική προελεύσει, όπως όλοι μας καθώς είδα σε ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ για το DNA μας και τη μείξη των ανθρωπίνων ειδών κατά την εξέλιξή μας, πέρασε το κεφάλι της Ηλέκτρας μέσα από ένα παράθυρο, θρυμματίζοντας με αυτό το τζάμι, στο νοσοκομείο που έτρεχε την επομένη δεν ήξερε τι δικαιολογία να πει για το γυαλί που πήγε να αφαιρέσει από το αιμορραγούν αυτί της, πώς είχε βρεθεί γυαλί εκεί?, ποτέ δεν κάλεσε τους μπάτσους το αλάνι μας, είπε μια βλακεία ότι έπεσε με το ποδήλατο κι έσπασε ο καθρέφτης, λεσβίες λοιπόν στις παρέες της, κατέβηκε Αθήνα για Χριστούγεννα, ε βγήκανε, ε ήπιανε, γύρισε πίσω με σχέση, με την Kumiko, ένα κοριτσάκι 22 χρόνων από την Κρήτη, αλλά κάτοικος Αθηνών για ζωή, δουλειά και επιλογές, καταλαβαίνεις, και δηλώνει κι ερωτευμένη, με τα τηλέφωνα αυτά τα πολύωρα και μέχρι πρωίας, κι όποιος λέει once you go black you can never go back έχω να του πω ότι, φίλε, εμένα η συγκάτοικός μου τα είχε με έναν μαύρο και μετά έγινε λεσβία, κι έχουν αρχίσει τα ταξίδια της Kumiko στην πόλη του φωτός, ω κι αγαπιούνται τέλεια, για λίγο, για λίγες μέρες, και μετά ξανά τηλέφωνα, λιγότερα, άντε και λίγοι εκνευρισμοί και φωνές, φώναζε η δικιά μας για καταπάτηση ελευθερίας και καταπίεση, ελεύθερο πνεύμα ατίθασο, τελευταία φορά που η Κumiko ήταν εδώ είχαμε βγει για μαργαρίτες, ελαφρύτατες ευρωπαϊκές - δεν την άκουσα ποτέ, ήταν το ζεύγος, μια άλλη ελληνίδα λεσβία, μία άλλη straight?, κι εγώ, κι από κείνο το μαργαριτομάγαζο άρχισε το σύννεφο να φέρνει βροχή, Ηλέκτρα και Κumiko σε εκνευρισμό και αντισφαίριση κακιών, η σχέση είχε τελειώσει για την Ηλέκτρα, απλά η Κumiko δεν το ήξερε ακόμη, φύγαμε μουδιασμένοι, Σάββατο ήταν, εγώ και το ζεύγος έπρεπε να πάμε σπίτι, τσιμουδιά στο δρόμο, θα ερχόταν η Στερλίνα με έναν Μεξικάνο φωτογράφο να μας βγάλει φωτογραφίες υποτίθεται......

(to be concluded)

(κι όμως εκείνο το χαμένο το βρήκα, το είχε κρατήσει, οπότε ορίστε, δεν το πειράζω ντιπ)
Κι είχα πολύ καιρό να μπω εδώ, να το ταΐσω...και δεν είναι σωστό...το σκέφτηκα..αφού εγώ το γέννησα κι ενώ θα έπρεπε να είναι ζωντανό, το κατάντησα απέθαντο, εκεί, καταδικασμένο στο λίγο του, να τρέφεται απ'τις σάρκες του..κι όμως...ό,τι γεννήθηκε, το πήρα για να το πάω αλλού..και το ψιλοκανακεύω και το ταΐζω λίγα ψίχουλα, και το χω βάλει σε χαρτί και σε οθόνες, και του μεγάλωσα την ομάδα του, κι είναι πιο ωραία...ευτυχώς...στο κεφάλι μου, δυστυχώς. ακόμα τα περισσότερα κομμάτια του... δεν πρέπει να λέω δεν πειράζει....με πειράζει...αλλά έχω κι εκεινη την αισιοδοξία του ηλιθίου : ο χρόνος είναι όλος δικός μου...

Κι ότε που νιώθω βλάξ, λυσσάω να εξυπνήσω...

Ειναι Σάββατο, κι εγώ δουλεύω, εκτάκτως, και γυρνάω σπίτι πτώμα...πτώμα...και δεν τρέχει και μία όμως, όλα μια χαρά, σπιτάκι, φαγητάκι, αραγματάκι, κι ετοιμάζω μυαλό και κορμί γιατί δεν μπορώ να το παρακάνω, δουλεύω και την επομένη...Κυριακή...μάλιστα...κι όλα καλά και πάλι, εκτάκτως και το αυριανό, άλλοι δεν έχουνε ούτε ρεπό, ποτέ, αν έχουν δουλειά, πάει και μακριά η βαλίτσα με τους λόγους αποφυγής παραπόνων, κι έτσι πρέπει δηλαδή, "μην είσαι φλώρος", με συλλαμβάνω να μου το λέω, στο κεφάλι μου, κανονικά, μικρή επίπληξη, με σηκωμένα τα φρύδια στο μέρος που είναι πιο κοντά το να με τ'αλλο, την έκφραση την πήρα κανονικά, και κλειστά μάτια, αφού το λέω σε μένα, δε χρειάζεται να με κοιτάω, είναι και ντροπής πράματα να μιλάς στον εαυτό σου, σκέτη τρέλλα, δεν είναι? κρύφτηκα πίσω από το μπεζ σκοτάδι των βλεφάρων μου, ξαναβγαίνω όμως, χαιρετάω τη συγκάτοικο που βγαίνει βόλτα, ναι, θα το πάρει αυτή το μοναδικό κλειδί, του διαμερίσματος που μοιραζόμαστε λουτρό, κουζίνα και τουαλέτα, δωμάτια δικά μας, δε θα αργήσει πολύ ούτως ή άλλως, να πάει στο καλό και να γυρίσει όποτε γουστάρει, της λέω, αρκετές φορές κοιμόταν εκεί που θα πήγαινε και τώρα, δεν έτρεχε μία, τουναντίον, πάω κι εγώ και την πεφτω, στα σκοτάδια μου, κουκουλωμένος, βάζω και κάτι δίχως απαιτήσεις στον υπολογιστή, περνάει λίγη, ώρα, σηκώνομαι να πάω για το τελευταίο καζανάκι της βραδιάς, τσεκαρω μία και την εξώπορτα που είναι δίπλα αριστερά μου όταν βγαίνω από το w.c., κλειδωμένη...κλειδωμένη? δε γίνεται..τραβάω το χερούλι δυνατά, αλλά κυρίως ηλίθια, προπαντός αυτό, προς το μέρος μου, σα να περίμενα ως εκ θαύματος,να ανοίξει, ναι, ω τι καλά, δεν ήταν αυτό που νόμιζα αγάπη μου...πάν' αυτά...δεν ανοίγονται οι πόρτες έτσι κι ειδικά ετούτη η γαλλικιά...η υπέρ ασφαλείας...η κλειδαριά δηλαδή, γιατί το διαμέρισμα και η εικοσιοκταώροφη πολυκατοικία του, δεν έχουν τέτοιες πολυτέλειες, άτιμε Λεκορμπουζιέ, κτήριο του ατσαλιού και του μπετόν, γκρίζο ήταν και στα νειάτα του, είμαι σίγουρος, τώρα είναι γέρικο και βρώμικο, επιπλέον, ξενοδοχειακά κουτένια τα σπλάχνα του, κι η μυρωδιά του: δικές μας, ανθρωπινές, που πέθαναν και πεθαίνουν εκεί μέσα και ποτίζουν τα δάπεδα και τους τοίχους, έχουμε όμως μια θέα, θεϊκή, άντε τουλάχιστον αγγελική, είμαστε στο δέκατο, διαμέρισμα 159, κι η πόρτα δεν ανοίγει, δεν ανοίγει, δεν ανοίγει μη γαμήσω...


Ένα κλειδί της έδωσε ο

Ντροπή

Ε ναι...το άφησα τόσο τούτο 'δω, κι ένιωσα συναισθηματικά να αποκολλώμαι, δεν το διάβαζα, δεν το κοίταζα πια καν, ντρεπόμουνα, αλλά ας το πάρουμε λίγο από την αρχή, την όποια...ο φίλος μου ο Γιώργος είχε δυο-τρία blogs, έγραφε, έπαιζε μουσική, εκφραζόταν, κι ήταν αυτός που με παρακινούσε να φτιάξω κι εγώ ένα, να τα λέω, κι αυτός ήταν βέβαια που μου το έφτιαξε, γιατί το να απαντάω σε κάποιες ερωτήσεις προτίμησης δε μετράει θαρρώ, λίγο καιρό αργότερα καθώς η τεμπελιά κι η φαντασίωση απείρου κόπου και τρομερής τεχνογνωσίας είχαν συμβάλλει σε ένα ακόμα τίποτα, κι έγινε τούτο δω το μπλογκ, που όταν το ονοματίζω έτσι με ελληνικά μου φέρνει στο νου ένα ποτό, πράσινο, πηχτό, δυνατό πολύ, στα όρια μεταξύ οξέος και αηδίας, θέλω να το πιω όμως, συνελήφθη για να το πω πιο ακριβώς, γιατί δεν είχε τίποτα μέσα του, μέχρι που μήνες μετά, θέλω να πιστεύω λιγότερους από εννέα, ναι, λιγότερους από εννέα, στο γραφείο ήμουνα, απόγευμα, και διαβάζω ένα από αυτά τα πολλά αποσπάσματα σοφίας, αποστάγματα αλήθειας, που αναρτώνται αρκετά συχνά "αν δεν νιώθεις να γράψεις... δεν είσαι συγγραφέας αν δεν...." κάτι τέτοιο τέλοσπάντων το οποίο κέντρισε ένα νεύρο και πρωτογεννήθηκε ο Βαγγάν..,,Μετά μου άρεσα και μετά με ψιλοσιχάθηκα...όλα μες στο πρόγραμμα είναι ίσως...ξανάμαι εδώ για απολογία, γιατί το προσπάθησα πάλι πριν τρεις μήνες, αλλά ήμουν λίγο μεθυσμένος κι έπεσα για ύπνο, κι όταν ξύπνησα κάτι πάτησα και τα έχασα, κάτι εν πλήρη συνειδήσει έσβησε κάτι ασυνείδητο, δεν έχει σημασία, συγνώμη λοιπόν, γιατί τούτο΄δω σαν παιδάκι μου ήρθε και το καταδίκασα σε ατροφία ενώ είχα να του δώσω, το μυστικό ήταν στην αλλαγή της τροφής..γι' αυτό λοιπόν τώρα θα ΄ναι πιο ημερολογιακό και μακάρι να ήξερα και τί άλλο...