(μικρή συγνώμη.. έλλειπε από πληκτρολόγιο το πλήκτρο με το κόμμα..λείπει ακόμα ..)

Πώλυ και Λεονόρ #1

Θα μιλάω μόνο εγώ. Εσύ δε θα μιλάς.. Θα πάμε κάπου που θα είναι ωραία. Κοντά στη θάλασσα. Δίπλα ίσως.. Μπροστά της.. Για να μπαίνουμε και μέσα της.. Ωραία είναι ακόμα.. Το νερό είναι υπέροχο..Θα χαμογελάμε ο ένας στον άλλο συνέχεια… Και θα αγγιζόμαστε… Και θα γελάμε… Και θα κολυμπήσουμε και θα αφήσουμε το ψάρι που είμαστε να γυρίσει πίσω από 'κει που βγήκε και μετά στέγνωσε.. Και θα γεμίσουμε τα ρουθούνια μας αλμύρα και τα μάτια μας και το κορμί μας.. και το κορμί σου θα ναι διαφορετικό. Θά 'ναι πιο τραγανιστό. Πιο νόστιμο..θα ναι όπως στην πολιτισμένη σου ζωή γίνεται στις καθημερινές κρυφές σου καθαριότητες που δε σε βλέπει κανένας..και καλύτερο..και θα είσαι όλη δικιά μου. Να σε κοιτάω και να σε αγγίζω και να σε τρώω με το βλέμμα και με τα δόντια μου. Κι εσύ δε θα μιλάς..δε θα χρειάζεται…Εγώ όμως θα σου μιλάω..και θα σου λέω ότι σε αγαπάω και θα σε κοιτάζω μέσα στα μεγάλα σου μάτια και θα σου δείχνει το βλέμμα μου όλα αυτά που σου λέω.. αλλά κι όλα όσα δεν προλαβαίνω..δε χρειάζεται να ξεστομίσω..και θα βλέπεις ότι όλα είναι αλήθεια αυτά.. και πως ένας άνδρας δεν υπήρξε ποτέ για μια γυναίκα όσο εγώ τώρα για σένα..και θα σου 'ρχεται να κλάψεις γιατί και μένα μου ρχεται να κλάψω.. μέσα στο νερό.. αλμυρό στο αλμυρό.. δε θα το καταλάβει κανείς.. όπου αγκαλιασμένοι και παρασυρόμενοι..εμείς που αφεθήκαμε σε δαύτο..θα ψάξουμε την έξοδο γιατί άρχισε να κάνει κρύο τώρα και θα προπορευτώ κρατώντας πίσω μου το χέρι σου με τις άκρες των δακτύλων μου. 

Το πρωί μετά το βράδυ μας το γεμάτο πάθος ή απλές σπάνιες αγκαλιές θα σηκώνομαι λίγο βάζοντας τον αγκώνα στο μαξιλάρι και την παλάμη μου στο αυτί και θα γυρνάω προς το μέρος σου. Γιατι ξέρω ότι κοιμήθηκα πάλι πλάι σου αγκαλιαστά.. κουμπωτά..αλλά έχοντας και το χώρο μου.. .τι με δίδαξαν όλα αυτά τα χρόνια μοναξιάς κι εγωισμού..τι με προστάζουν κάθε φορά..?.και θα σε κοιτάζω εκείνη τη στιγμή που είσαι στα πιο αφημένα και παραδομένα σου. .θα μπορούσες να είσαι νεκρή.. αλλά δεν είσαι..αναπνέεις.. έχεις χρώμα.. έχεις τη ζωή του ληθάργου ..και τα μαλλιά σου όμορφα ανακατεμένα όπως δε σε βλέπει κανένας πλέον ..μονο εγώ.. άντε κι η μάνα σου όταν θα την επικεφτείς.. που στοιχηματίζω θα ρθει πάνω από το προσκεφάλι όταν κοιμάσαι να σε κοιτάει και να σε θαυμάζει και να σε ζηλεύει..τι όμορφο που είναι το κοριτσάκι μου.. τι ωραίο ..τι ζωντανό.. μου θυμίζει τον εαυτό μου.. κάποτε ήμουν έτσι.. σαν χθες μου φαίνεται.. πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός όταν ζεις.. θα το καταλάβεις αργότερα ..πότε πέθανα άραγε ..όταν αποφοίτησα .όταν παντρεύτηκα.. όταν χώρισα.. όταν έχασα κάποιον που έπρεπε να ζει. .ζω ακόμα? πώς? τώρα ζω δι’ εσού . ευτυχως έχω εσένα να θυμάμαι τη ζωή ..αλλά εσύ.. μην αφεθείς να την ξεχάσεις.. δεν ξέρω όμως να σου πω το πώς. ..
Έτσι θα σε κοιτάζω κι εγώ ..κι η δική μου θα ναι διαφορετική παράνοια.. θα σου χαϊδεύω τα μαλλιά και θα σκέφτομαι ότι είσαι το ομορφότερο πλάσμα του κόσμου και θα βουρκώνω.. γιατί δεν μπορώ να πιστέψω την τύχη μου κι ότι όλα στη ζωή μου συνέβησαν για να έχω εσένα τώρα εδώ ..και μετά θα φουσκώνω έτοιμος να σκάσω.. γιατί θέλω να σε πάρω στα χέρια μου αγκαλιά μου να σε σφίξω τόσο πολύ που θα ξεπερνάει το ανεκτό. ..να σε πνίξω θέλω και να γουστάρεις.. να πεθάνεις στην αγκαλιά μου ..γιατί δεν αντέχω άλλο.. είναι τόσο τέλεια η αγάπη μου που πονάει.. κι ο πόνος ζητάει να λυτρωθεί .και πώς αλλιώς? ...δε μου φτάνει τίποτα...