Βαγκάν ο βίγκαν #5

Ύπνος..γιατί δεν ξεκουράζεσαι αλλιώς, πώς να το κάνουμε? Ύπνος..Σκοτάδι και σιωπή..Και σκέψεις..Και ξέρεις ότι χρειάζεσαι εκείνες τις σκέψεις στην αρχή, αν δεν είσαι πλήρως εξαντλημένος ή υπό την επήρεια, για να σε βάλουν σ’εκείνο το συγκεκριμένο χωροχρόνο που μπερδεύεται το πραγματικό με το ονειρικό, που αρχίζουν εκείνες οι απλές ή περιπετειώδεις εγκεφαλικές προβολές με μόνο θεατή εσένα. Έχουν ήχο? Δε θυμάμαι..Θυμάμαι όμως όταν ήμουν παιδί, που ξαπλωμένος στο μαξιλάρι με τη μια πλευρά του προσώπου, άκουγα το συνεχή βηματισμό κάποιου, σαν να περπατούσε σε χώμα, ή σε άμμο..σε χαλίκια καλύτερα..ναι σε χαλίκια..στον ίδιο ρυθμό πάντα..και μετά κατάλαβα ότι ήταν η καρδιά μου όλα αυτά τα ατέλειωτα βήματα..Ήταν ο σφυγμός μου στο αυτί, όταν πιεζόταν λίγο η φλέβα στο μαξιλάρι, που έδινε αυτόν τον ήχο..ήμουν εγώ .. το μέσα μου που ζούσε…. ένα ρολόι με εκκρεμές χωρίς ώρα….ένας μετρονόμος χωρίς το παίξιμο κάποιου οργάνου..κι έμενα ν’ακούω..και περίμενα κάπου κάποιος να φτάσει.. και μετά κοιμόμουν....

Τώρα?

Τώρα στριφογύρισε λίγο ακόμα γιατί δεν υπάρχει ηρεμία…δεν υπάρχει κι αγκαλιά....που ένας άντρας μέχρι εκεί πάνω δε θα χρειάζεται λογικά…..λογικά…δεν είναι έτσι όμως…και το ξέρεις…άτιμη μοναξιά..και σκέφτεσαι ότι δυσκόλεψε πολύ η ανθρώπινη αγκαλιά…σπάνισε…και τη θες..πόσο πολύ τη θες….και δεν παίρνεται από το λάθος άτομο…δεν είναι σωστό… αν δεν είσαι εκεί πληρέστατα…ψυχή τε και σώματι…ψεύδεσαι…ξεγελιέσαι …και ξεγελάς παράλληλα…και δεν έχεις το δικαίωμα αυτό..πρέπει να αντιστέκεσαι σ’ αυτή την ατιμία…γιατί είναι άτιμο..ξεκάθαρα... δε σου φταίει τίποτα αυτός που σ’αγκαλιάζει..να μην ξέρει το ψέμμα..κι όταν είναι ψέμμα έχει αγκάθι αυτή η αγκαλιά..η τόσο πολύτιμη..που τη λαχταράς τόσο…και το αγκάθι δε σ' αφήνει να αφεθείς..και να παραδοθείς στη θαλπωρή…που έτσι θα’ταν χωρίς αυτό..τέλεια....αλλά σπάνια....τόσο σπάνια….τα’παμε..γι’ αυτό και την αντικατέστησες με του ζώου σου..του κατοικιδίου σου…κι αχ τι καλά…αφού σ’ αγαπάει πραγματικά…το βλέπεις..το νιώθεις…αλλά είδες ότι δε φτάνει...?

Πάρε κι άλλο..ένα αδέσποτο..να βοηθήσεις κιόλας…καλό κάνεις..αφού έχεις τόση αγάπη να δώσεις…και σου λείπει άλλη τόση να λάβεις…

Αυτά σκεφτόταν και τυραννικά του αρνιόταν ο Μορφέας τόση ώρα τη λύτρωση..Σηκώθηκε, χωρίς να κάνει καν προσπάθεια να ψάξει για παντόφλες, άδικος κόπος να καλέσει το λατρεμένο κατοικίδιο, δεν υπήρχε, συνειδητά αρνιόταν την απόκτησή του, τα αγαπούσε όμως τα ζώα και τα ντρεπόταν πολύ, τα ‘χουμε ξαναπεί, πήγε στην κουζίνα, χωρίς φως όλα, στα σκοτάδια, ήδη τα μάτια του είχαν συνηθίσει, κι ό,τι δεν έβλεπε θα το ψηλαφούσε, απαλά και δειλά, το φως του ψυγείου σαν να τον τύφλωσε, πήρε λίγο γάλα σόγιας, να ζεστάνει με μέλι, μέλι?, άπιστε βίγκαν, ναι το παραδεχόταν, αυτό δε θα το άλλαζε ποτέ, το σεβόταν τόσο ως προϊόν, είχε μια αδιαμφισβήτητη ευγένεια που μόνο το σεβασμό του άξιζε, κι όλες οι μέλισσες, οι σφήκες όχι, αντιπαθέστατες, τώρα όμως δεν έβλεπε καλά, μετά από τη λαμπρότητα της συντήρησης, άνοιξε το φως του απορροφητήρα, πήρε τα σχετικά, ετοίμασε το ρόφημα, κάηκε στην πρώτη γουλιά, αχ αυτή η αδημονία, τα έσβησε όλα, σκοτάδι πάλι, αργά βήματα, ψηλαφούσε και με τις πατούσες του, έφτασε στο σαλονάκι, κάθισε, κι έβαλε λίγη μουσική να παίζει....έκλεισε τα μάτια.....κάπου κάποιος αγαπούσε κάποια και της το ‘λεγε, κι έκλαιγαν οι νότες, σαν την καρδιά του, αλλά ένιωσε ότι είχε παρέα....κι αποκοιμήθηκε....