Βαγκάν ο βίγκαν #3

Τρέξε πάλι, τρέξε, γιατί σε κυνηγάει η μέρα που τέλειωσε κι ήταν πάλι άσχημη, πώς καταφέρνω πάντα να εκνευρίζομαι, δεν ήξερε άραγε το μέρος, το επίπεδο της εργασίας και των ανθρώπων που θα την στελέχωναν, πού ζούσε, τι περίμενε?, μόνος ένιωθε κρατούσε τη λεπτή ισορροπία μεταξύ του ανθρώπου και του κτήνους, το κτήνος που βέβαια χρειάζεται να επικαλείσαι εκεί μέσα, αν δεν είσαι ήδη, γιατί η ανθρωπιά αφήνεται να κρεμάται πίσω από την πόρτα, στους φοριαμούς, αφού μπεις και φορέσεις τη φόρμα εργασίας, τα γάντια, τις μπότες και τη μάσκα σου, από όλα αυτά κράτα μόνο τη φόρμα ως υποχρεωτική, όλα τα υπόλοιπα αν θέλεις τα φοράς, μην κάνεις όμως ποτέ το λάθος να ξεχάσεις τις μπότες σου, άνθρωποι με άσπρες στην αρχή φορεσιές, μετά θα είναι όλες κόκκινες – καφέ, οι μπότες λερωμένες με χώμα που έγινε λάσπη από το πολύτιμο για κάθε ζωντανό σώμα υγρό, σαν εκείνο το μοναστήρι, σε ποιο νησί ήταν, στη Λέσβο του Αιγαίου, που μετά τη σφαγή ζωγραφίστηκε εικόνα με το ίδιο υλικό, προερχόμενο από ανθρώπους όμως, μοναχούς, άλλη αξία, στη δική μας περίπτωση, αν και θα έφτανε για να κατασκευαστούν εικόνες που να εμπεριέχουν το θαύμα για την ικανοποίηση χιλιάδων πιστών, δεν ήταν το ίδιο, δεν θα εμπεριείχε τίποτα το θείο, άλλο ζώα άλλο άνθρωποι, αν τα ζώα είχαν αγίους οι αντίστοιχοι ιερωμένοι τους σίγουρα θα είχαν έρθει σε επαφή με τον ιδιοκτήτη για το πολύτιμο υλικό, η πίστη σώζει αλλά θέλει τις θυσίες της, πολλώ δε μάλλον τις αποτυπωμένες με αίμα, τις αναμφισβήτητες, πειρατές είχαν σφαγιάσει τότε στο νησί, εδώ απλοί καθημερινοί άνθρωποι είμαστε όλοι, με την τηλεόρασή μας στο σπίτι, τα παιδιά τους κάποιοι, και πώς θα τα ζήσεις, δύσκολες εποχές, να λέμε και κανένα ευχαριστώ που έχουμε δουλειά, δε λεηλατούμε, δε ληστεύουμε, δε βιάζουμε, μόνο ζωές αφαιρούμε κι αυτές ζώων, δεν είναι το ίδιο, το ήξερε κι αυτός, για κάτι αντίστοιχο με αποδέκτη άνθρωπο ο τίτλος του κτήνους αποδίδεται αναφαίρετα, έφτασε στο τέλος της καθιερωμένης διαδρομής, ο ιδρώτας κυλούσε πάλι, σήμερα δεν κατάφερνε να αποφορτιστεί, πάμε άλλο λίγο, μέχρι το τελευταίο δέντρο, ίσως εκεί νιώσω καλύτερα, ξέχασα να πάρω και νερό, διψάω, δεν πειράζει, μια και καλή, στη βρύση μετά, εκεί θα αφήσω το νερό να λούσει το καυτό μου κεφάλι, μακάρι να δρόσιζε και το μέσα του που φλέγεται..

Ούτε το δέντρο, ούτε η μεγαλύτερη διαδρομή, ούτε η βρύση με το δροσερό της νερό έκαναν το θαύμα τους, το μόνο όφελος κάποιες θερμίδες παραπάνω που έκαψε, θα τις ξαναέπαιρνε όμως, δε θεραπεύεται έτσι απλά ο ψυχικός βρασμός, λίγο αλκοόλ να θολώσει και να γλυκάνει το νου φάνταζε εξαιρετική διέξοδος, ήδη ονειρευόταν τη θέση του σε εκείνο το σκοτεινό μπαρ, ωραία μουσική, καθόλου κόσμος, πώς θα βρω ταίρι έτσι, δεν είναι όμως βραδιά για ρομαντικές αναζητήσεις σήμερα, πότε ήταν, να θυμηθώ να φλερτάρω λίγο στην πρώτη ευκαιρία που θα μου δοθεί, για να ικανοποιήσει τη σεξουαλική του δίψα ήξερε πού να πάει, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια το ήξερε, χωρίς να έχει ξαναπλησιάσει όμως εκείνα τα νυχτερινά μαγαζιά για ανθρώπους της δικής του φύσης, είχαν κάτι το ξεδιάντροπο, η καταπίεση μιας κοινωνίας και τα χρόνια άσκησής της οδηγούσαν σε ακραίες εκδηλώσεις λατρείας, σε συναισθηματικές εκρήξεις, από το ρουχισμό μέχρι τη φωνή, το λίκνισμα, άλλοι ήταν φυλακισμένοι σε λάθος σώματα, και τι να κάνεις, η αγάπη και η κατανόηση ήταν που έλλειπαν, αυτά θα λείπουν πάντα, ναι λίγο φλερτ κάπου αναπάντεχα, κάπου όμορφα, ωραίο το πουκάμισο αυτό και το σακάκι, με κάνει να δείχνω πολύ κομψός, αντικειμενικά, λίγο άρωμα, πάμε να μπούμε στη νύχτα, πάμε να πιω, το ‘χω ανάγκη, ευτυχώς πρόλαβα να βγάλω και τα φρύδια μου, δεν είχε φάει, δεν ένιωθε πείνα σήμερα, είχε χορτάσει τόσο από τη μέρα και το φόρτο της, το στομάχι του ήταν πρησμένο, δεν ήθελε τίποτα, μόνο η δίψα έπρεπε να ικανοποιηθεί, η δίψα του νου να χαθεί, η δίψα για ζάλη, η δίψα για σκοτάδι και κρύψιμο…Το ζώο ήταν πληγωμένο, μαζί κι ο άνθρωπος.. Θα έβρισκε κάπου να κουρνιάσουν και τα δυο τους…