Βαγκάν ο βίγκαν #4

Ω τι ευτυχία...! Φτάνοντας στο τελευταίο στενό πριν στρίψει αριστερά και το κτήριο της δουλειάς γίνει ορατό, άκουσε οχλοβοή, άκουσε συνθήματα, ένιωσε παλμό, είδε τα πλακάτ πριν τα αντικρύσει καν.. Μια φιλοζωική οργάνωση είχε φτάσει από ποιος ξέρει τι ώρα, μπορεί τα πιο ενεργά της μέλη  να είχαν διανυκτερεύσει σε σκηνές στο διπλανό χωράφι, κι είχε φράξει το δρόμο προ της κυρίας εισόδου, πρόχειρα με κάτι κουτιά, κιβώτια και ξύλα, και το παλλόμενο σώμα της βέβαια, κάτω η βαρβαρότητα, όχι στη βία κατά των ζώων, όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή, άνθρωποι και ζώα, όχι στην κτηνωδία του επώδυνου φόνου, κάτι τέτοιο, όλα ίσως, έφτασε κι αυτός, πάρκαρε στην άκρη λίγο πιο πίσω, επ εσύ πού πας, μα δουλεύω εδώ, μεροκάματο βγάζω, δε θα πας πουθενά σήμερα, δολοφόνε, ούρλιαζε μια κυρία με πεταχτά δόντια και χοντρά γυαλιά από το παράθυρό του, τον έφτυνε άθελά της, αλλά και τι να πεις, με τέτοια οδοντοστοιχία δεν έχεις και πολλά περιθώρια, ή μάλλον εξαιτίας των τελευταίων ανάμεσα στους κοπτήρες της λαμβάνει χώρα κι αυτή η αντισηπτική βροχή, παραλίγο να γελάσει στα μούτρα της, άντε κι έχω και πονοκέφαλο σήμερα, ανέβασε το παράθυρο, έβαλε όπισθεν, έστριψε, άφησε το πλήθος να μικραίνει στον καθρέφτη του κι έβαλε πορεία για την πίσω είσοδο, από το δρομίσκο μέσα από το χωράφι με τα σκουπίδια και τα ξερόχορτα. Κι άλλοι έρχονταν ενίοτε να διαμαρτυρηθούν για το σφαγείο. Άλλοι βίγκαν, άλλοι αντισπεσιστές, άλλοι κάτοικοι της γύρω περιοχής που υπέφεραν κάποιες φορές από τη δυσοσμία, ακτιβιστές και μη, στα χρόνια που πέρασαν είχε δει αρκετούς, το κύμα τους, δυνατό ή απαλό, ξεδιπλωνόταν κι έσκαγε μπροστά στη θύρα και τα γύρω της κάγκελα, αλλά ο παφλασμός του δεν είχε καταφέρει να αλλάξει ποτέ τίποτα. Όλοι οι έλεγχοι που είχαν γίνει κατά περιόδους ως αποτέλεσμα ανήσυχων συμπολιτών και δραστήριων οργανώσεων, δεν είχαν επιφέρει καμμία αλλαγή. Όλα γίνονταν κατά τους τύπους και σύμφωνα με τις τελευταίες νομοθετικές διατάξεις, ιδιαίτερα την  ημέρα της εκάστοτε κρίσης, όπου εργοδότες και εργαζόμενοι, όλοι ειδοποιημένοι, από πού?, ενήμεροι και πειθήνια εναρμονισμένοι στις οδηγίες του πολιτισμού και της κοινωνίας του, εκτελούσαν τα εργασιακά τους χρέη άψογα, σχεδόν αποστειρωμένα, μπράβο τους, σε άλλες εγκαταστάσεις τα πράγματα είναι διαφορετικά, βάρβαρα σχεδόν, εδώ, και να ληφθεί σοβαρά υπ'όψιν, υπάρχει ακόμα διάθεση για πολιτισμένο θάνατο, με τα ηλεκτρικά μας σοκ και τις κοφτερότατες λεπίδες μας, ποιος πόνος και ποια μαρτύρια, μακάρι να πέθαινα κι εγώ έτσι, δεν καταλαβαίνω τι μου λέτε κύριε.

Οι περισσότεροι εργαζόμενοι, συνάδελφοι και μη, είχαν ακολουθήσει κι αυτοί το δρόμο για την άλλη είσοδο, καχύποπτοι και λίγο ανήσυχοι για το πλήθος της άλλης μεριάς, μια φορά τα πράγματα θυμάται είχαν γίνει βίαια, κι έξω, φαντάσου, άνθρωποι με ανθρώπους, αυτά τα πράγματα είναι ανήκουστα τη σήμερον ημέρα, πόσο μάλλον αν έχεις έρθει να διαμαρτυρηθείς κατά της βίας, φαντάζει εντελώς παράταιρο να κατεβάζεις το ξύλινο δοκάρι του πλακάτ σου σε ανθρώπινα κεφάλια, και να σου το αίμα να τρέχει, ανθρώπινο, να εδώ έχουμε μια ευκαιρία να αγγίξουμε το θείο, αλλά ποιος να το μαζέψει, ποιος πραγματικά είναι αθώος ώστε να αξίζει τον κόπο τελικά, για άγιος δεν το συζητάμε, πρέπει να περάσει καιρός, να συζητηθεί και να αποφασιστεί, κι από ποιους σεβασμιωτάτους?, θα το σφουγγίσουμε μετά με μια πετσέτα, η οποία δε θα φυλαχτεί, ούτε θα προσκυνηθεί, αν είναι δυνατόν, με λίγη χλωρίνη κι ένα καλό πλύσιμο θα ‘ναι σαν καινούρια, δε θα θυμάται πια κανείς μετά τι είχε φιλοξενήσει πάνω της, μήπως δε θα μπορούσε να είναι και κάποια της δουλειάς?, από μέσα, αχ πάνε πια οι καλές εποχές, χάθηκε η πίστη, και δεν είμαστε κι αρκετά γερασμένοι, να είναι επιτακτική η ανάγκη της συμφιλίωσης με τις γραφές, εμείς έχουμε χρονάκια μπροστά μας, θα έρθει η ώρα της μετάνοιας, προς το παρόν κάντε πέρα μη φέρω τα μαχαίρια μου και δε με συγχωρεί κανένας μετά, ούτε θεός, ούτε άνθρωπος, έτσι είχε γίνει τότε θυμάται.