Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

(λίγη τρέλλα..από 'κείνη που είχα πρωτοτάξει)

Πώλυ και Λεονόρ #3


Μωράκι μου όμορφο... Θα θελα να σε ευχαριστήσω..δεν το καταλαβαίνεις κι ούτε θα ‘πρεπε..μόνοι μας θα πορευόμαστε στο σκότος μέχρι τις ειδήσεις ..μέχρι εκείνος ο καλοκάγαθος γείτονας να εμφανιστεί και να δηλώσει στις κάμερες ότι ναι ήμαστε καλά παιδιά και το λογαριασμό μας και το νοίκι και στα κοινόχρηστα κύριοι..και θα πηγάζει το όλο από τον ηθοποιό «ένοικο» που θα έχουμε παίξει όλον αυτόν τον καιρό….που θα τον έχουν κλυδωνίσει εκείνα τα μεταμεσονύκτια σεισμόπληκτα ουρλιαχτά που όσο και να προσπάθησες να φιμώσεις τα είχε προκαλέσει το εγώ μαζί με την φιλαλληλία μου... συνδυασμός αξεπέραστος ... μέχρι τον παράδεισο μπορεί να σε φτάσει ... και το εννοώ…δεν το καταλαβαίνεις…γιατί κι εσύ έπαψες σιγά να υπάρχεις..το κατήργησες …το βλέπω…είμαι εγώ στα όλα σου ..παντού σου..η αγάπη σου για μένα τα διέβρωσε όλα..τα διαστρέβλωσε λατρεμένα..και να σου πω και κάτι..το νοιώθω..το γεύομαι ..το απολαμβάνω…και χαμογελάω..αλλά αυτό το χαμόγελο το κόβω..είναι η δύναμη που μου έχεις παραχωρήσει δείχνοντάς μου τα λίγα σου..κι επεκτείνεται..το βλέπω..κι εσύ μπορεί να ήξερες ότι θα τα δω..αλλά με άφησες..και να ‘μαι λοιπόν..

Είμαι εδώ..για σένα..όποτε με χρειαστείς..με φτερά που αν δεν τα είχες ανοίξει στα τεντώνω εγώ…γιατί είναι ωραία να πετάς..και πόσο μάλλον να φταίω λίγο κι εγώ…και θέλω τόσο να πετάς…και ξέρω ότι κινδυνεύω..ότι εγώ είμαι από αυτήν εδώ τη γης κι άμα πετάξεις θα  σε χάσω..ή όχι? θα γυρίσεις σε μένα? τιτυβίζοντας? τόσο αρχέγονα? τόσο πολιτισμένα?...γιατί εγώ … πτηνό παλιό . ..εξαφανισμένο το είδος μου. ..Δεν πετάω….έχω φτερά μόνο για να κάνω παρέα με σένα στα καθιστά σου..ούτε αυγά δεν κάνω..δεν παράγω τίποτα..πώς μ’αγάπησες αναρωτιέμαι..ξεγελάστηκες απ’τα φτερά μου ίσως..και το λειρί μου…ωραίο…. κόκκινο.. πομπώδες..και τα λόγια μου…γιατί αν δεν πετάς πρέπει να βρεις κάτι να εξομαλύνεις το πονεμένα ακατόρθωτο…κι οι λέξεις θα σου πάρουν το μυαλό…το τόσο γεμάτο εικόνες από ‘κει πάνω….καμωμένες ή επίκτητες….αλλά να’σαι καλά..μου δείχνεις τη ζωή..και το πόσο ωραία είναι να ζει κανείς…κι εγώ ζω εσένα..κι εσύ είσαι η ζωή η ίδια…μόνο για σένα ζω..μόνο με σένα ζω..κι είναι τόσο ευλογημένη αυτή η κατάρα που μόνο το θάνατο μπορεί να προσκαλέσει..παύεις εσύ..παύω κι εγώ..

 Σηκώθηκε από το κρεβάτι μόνο με το εσώρουχο.. Λευκό . .στάθηκε όρθια κι ακούμπησε το ένα χέρι με τον καρπό στο πάνω μέρος της κατάψυξης ενώ με το άλλο κρατούσε το χερούλι της πόρτας..κι όση ώρα αναποφάσιστη μουρμούριζε. την έλουζε το πρωινό φως που ερχόταν από πλάι της …κι έλαμπε..η σιλουέττα της στεφανωνόταν από τον ήλιο που σε ζεστές δεσμίδες έδειχνε τη λίγη σκόνη που αιωρούταν και το θεσπέσιο κορμί της..κορμί της νιότης… κορμί που αγαπούσε τη φροντίδα..και του την έδινε..κι εκείνο το έδειχνε. με μια υπερηφάνεια που άγγιζε τα όρια της υπεροψίας..μια υπερηφάνεια που σε καθήλωνε.. αν μη τι άλλο την προσοχή σου την έκλεβε και την κράταγε δέσμιά του..

4 σχόλια:

  1. Αρρωστημένη, αναγκαία, αποστραγγιστική
    ...και πάντα Αγάπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αρρώστεια. αν αντέχεις..αν αγαπάς...αν αυτοκαταργείσαι..αν αδυνατείς..αν αφέθηκες..αν αλλοτριώθηκες απεγνωσμενα..αν άλλαξες..αν αφομοιώθηκες..α α α α α α α α α α α α

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ειρωνεία, εκούσια πλάνη ηδονής, εγώ και φιλαλληλία, σπαραξικάρδια οδύνη, σκοτάδι που έλκεται απο το φώς που εισβάλλει απο τα ξύλινα στόρια, φτερά απλωμένα και φτερά μαζεμένα, το κόκκινο λειρί, αυτοαναφορικός στόμφος, κανείς δεν ξεγελάει τον άλλο, ο καθένας τον ευατό του, λευκό εσώρουχο, μας ανήκει μόνο το αποτύπωμα του κορμιού που μένει στο σεντόνι και ένας στίχος του αγαπημένου μου Μπωντλέρ: oh satan prends pitie de ma longue misere!
    je t' embrasse fort
    HK

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Je suis la plaie et le couteau
    Je suis le soufflet et la joue
    Je suis les membres et la roue
    Et la victime et le bourreau!

    ΑπάντησηΔιαγραφή